ਸੁਨਹਿਰੀ ਪਿਆਰੀ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਜਨਬੀ ਨਾਲ ਚੁਦਾਈ ਕਰਦੀ ਹੈ *

"ਸੁਨਹਿਰੀ ਪਿਆਰੀ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਜਨਬੀ ਨੂੰ ਚੁਦਾਈ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਜਹਾਜ਼ ਸੀਮਾਂ 'ਤੇ ਟੁੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤਾਣੇ ਦੀਆਂ ਮਰੋੜਦੀਆਂ, ਅਦਭੁਤ ਊਰਜਾਵਾਂ ਹਲ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਅਸਲੀਅਤ ਦੇ ਤਾਣੇ-ਬਾਣੇ ਨੂੰ ਹੀ ਪਾੜ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਸੋਫੀਆ ਦਾ ਸਰੀਰ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਰੋਕ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸੀ," ਉਸਨੇ ਮੂੰਹ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਉਹ ਦਬਾਅ ਦੀ ਇਮਾਰਤ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਤਾਣੇ ਦੀਆਂ ਦੁਸ਼ਟ ਊਰਜਾਵਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹਵਾ, ਅਤੇ ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਬਚੇ, ਤਾਂ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲ ਸਕਣਗੇ। ਉਸਦੇ ਲਗਾਤਾਰ ਸਾਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਦਰਦ ਭਰੀਆਂ ਹਾਹਾਂ ਅਤੇ ਚੀਕਾਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ, ਜਦੋਂ ਸੋਫੀਆ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਟੀਮ ਨੂੰ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਪੱਧਰਾਂ 'ਤੇ ਗਸ਼ਤ ਕਰਨ ਲਈ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਇੱਕ ਅਣਕਿਆਸੀ ਘਟਨਾ ਨੇ ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ ਹਫੜਾ-ਦਫੜੀ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਜੰਗ ਦੀਆਂ ਭਿਆਨਕਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਖੁਦ ਦੇਖਿਆ ਸੀ - ਜ਼ੈਨੋਸ ਹਮਲਾਵਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਟੁੱਟੇ ਹੋਏ ਸ਼ਹਿਰ, ਗੋਲੀਬਾਰੀ ਵਿੱਚ ਫਸੇ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ, ਅਤੇ ਐਸਟਰਾ ਮਿਲਿਟਰਮ ਦੇ ਬੇਰਹਿਮ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ। "ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕੀ ਹੈ?" ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, ਉਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸਥਿਰ ਪਰ ਸੁਚੇਤ। ਉਹ ਕੰਬਦੀ ਹੋਈ ਅੱਗੇ ਡਿੱਗ ਪਈ। ਇਸ ਵਿਚਾਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਡਰਾ ਦਿੱਤਾ। "ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ," ਵੈਂਡ੍ਰਿਕ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਉਸਦਾ ਮੱਥੇ ਛਾ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹਿੱਲਦਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਇਹ ਹੁਣ *ਉਹ* ਨਹੀਂ ਰਹੀ। ਜਹਾਜ਼ ਦੀ ਧਾਤ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੀਕ ਗਈ ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਝੁਕਿਆ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਫਟਿਆ ਹੋਵੇ। ਭਾਰੀ ਹਥਿਆਰਾਂ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਮੁਹਾਰਤ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਉਸਦੀ ਅਟੱਲ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਲਈ ਉਸਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਸੀ। ਕੰਧਾਂ ਹਿੱਲ ਗਈਆਂ ਜਿਵੇਂ ਜਹਾਜ਼ ਖੁਦ ਫਟਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ, ਅਤੇ ਸੋਫੀਆ ਆਪਣੇ ਮਨ ਉੱਤੇ ਦਬਾਅ ਪਾਉਣ ਵਾਲੇ ਤਾਣੇ ਦੇ ਦਮਨਕਾਰੀ ਭਾਰ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਇੱਕ ਛਪਾਕੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਉਦਯੋਗਿਕ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਔਖੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸਿੱਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸਿਰਫ਼ ਤਾਕਤਵਰ ਹੀ ਬਚਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਵੀ, ਇਸਦੇ ਡਰਾਉਣੇ ਆਕਾਰ ਅਤੇ ਤਾਣੇ ਦੇ ਸਦਾ ਮੌਜੂਦ ਖ਼ਤਰੇ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਸੋਫੀਆ ਆਤਮਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧੀ, ਐਸਟਰਾ ਮਿਲਿਟਰਮ ਦੀ ਇੱਕ ਸਿਖਲਾਈ ਪ੍ਰਾਪਤ ਯੋਧਾ।