ਡੇਨ ਜੋਨਸ - ਜੀਆ ਟਵੋਰਿਕਸੇਲੀ - ਮੇਰੀ ਚੂਤ ਖਾਲੀ ਕਰੋ ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਸਨੂੰ ਭਰ ਦਿਓ।
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਗ੍ਰਹਿ ਦੀ ਸਤ੍ਹਾ ਤੋਂ ਲਗਭਗ ਦੋ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਉੱਪਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਕੁਝ ਗਲਤ ਸੀ। ਮੈਂ ਉੱਪਰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਇਹ ਝੱਗ ਨਾਲ ਢੱਕੇ ਹੋਏ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਟੱਬ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ 'ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਲ ਦੇ ਆਕਾਰ ਦਾ ਸਪੰਜ ਸੀ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਪਛਾਣ ਲਿਆ: ਇੱਕ ਸਪੰਜ ਬਿਲਕੁਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਕੋਲ ਸੀ। ਮੈਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਥਕਾ ਦਿੱਤਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਧੂੜ ਨਾਲ ਢੱਕੀ ਪੱਥਰੀਲੀ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਉਸ ਸਾਰੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਦੁੱਧ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਦ ਖਾਵਾਂਗੇ, ਇਸ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਜ਼ਰੂਰ ਪਿਆਸ ਲੱਗੇਗੀ। ਮੈਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਥਕਾ ਦਿੱਤਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਧੂੜ ਨਾਲ ਢੱਕੀ ਪੱਥਰੀਲੀ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਆਇਆ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਸਖ਼ਤ ਸਤ੍ਹਾ 'ਤੇ ਆਪਣੀ ਪਿੱਠ ਭਾਰ ਲੇਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਮੇਰੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਖੇਤਰ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ 'ਤੇ ਕੁਝ ਲਾਲ ਪੱਥਰ ਸਨ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਟੱਬ ਵਿੱਚ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਗੁਲਾਬੀ ਸੂਡ ਅਤੇ ਸੋਨੇ ਦੇ ਹੈਂਡਲ ਇੱਕ ਅਨਾਦਿ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸਨ: ਸ਼ਟਲ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਲਾਲ ਚੱਟਾਨਾਂ 'ਤੇ ਖਿੰਡੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਪੌਲੀਨ ਮਰ ਗਈ ਸੀ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਬੇਤੁਕੀ ਭਰਮ ਦਾ ਕੈਦੀ ਸੀ। "ਇਹ ਸਵਰਗ ਨਹੀਂ ਹੈ," ਮੈਂ ਕਿਹਾ, ਅਤੇ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਬਾਈਬਲ ਯਾਦ ਆਈ ਜੋ ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਮੈਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਕਿਤਾਬ ਦੀਆਂ ਰੰਗੀਨ ਤਸਵੀਰਾਂ। ਇਹ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ, ਮੈਂ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਉਤਰ ਗਈ ਅਤੇ ਇਹ ਇੰਨਾ ਚੰਗਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਜ਼ਰੂਰ ਸਵਰਗ ਵਿੱਚ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਹੀ ਰੁਕਿਆ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਪੁਰਾਣੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਬਾਈਬਲ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਕਿਹਾ:
“ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਹਿਦ ਦੀ ਧਾਰਾ ਤੋਂ ਪਰੇ ਸਾਫ਼ ਪਾਣੀ ਦੀ ਇੱਕ ਸਾਫ਼ ਧਾਰਾ ਸੀ।
